سلام
فقط برای اینکه فراموش نکنم می نویسم: از اواخر دیماه 1396 در حوزه پژوهشی دانشگاه مشغول کار شدم و اما بعد تنها 2-3 ماه متوجه مشکلات اساسی و اختلاف عقاید شدم و اما ماندم و ماندم تا اینکه چهارشنبه 2 مرداد 1398 به خاطر موضوعی، دیگر طاقت نیاوردم و استعفا دادم! استعفایی که دوستان و همکارانی عزیزی را ناراحت کرد و البته تک و توکی را هم خوشحال:-) تجربه بدی نبود اما حاضر نبودم به هر قیمتی ارزشم را پایین آورم. پاسداشت مقام و منزلت استاد همیشه و همه جا برایم خط قرمز بوده و هست که متاسفانه رعایت نمی شد. واقعا تصمیمی سخت بود. 5-6 روز بعد از این جدایی برایم از بدترین روزها بود، نه به خاطر از دست دادن پست و.نه! اصلا! بخاطر اینکه دو دل بودم که آیا دینم را به همکاران و دانشگاهم ادا کردم یا نه؟! خیلی فکر کردم و بیشتر به این نتیجه رسیدم که خدا را شکر دوستان راضی بوده اند.
اجازه دهید عرض کنم به نظرم نهادها و سازمانهای ما جلسه زده شده و بیش از حد جلسه برگزار می کنند. اما آیا این تعداد جلسه به همان اندازه بازدهی داشته است؟ گمان نمی کنم. یادم نمی رود چهره ماندگار ریاضی کشور آقای دکتر بهزاد که در پستهای مدیریتی هم موفق بوده اند از همین مساله شکایت داشته و از آمریکا و کشورهای پیشرفته گفتند که حتی الامکان جلسه نمی گذارند و اگر جلسه ای باشد، در حد 10 دقیقه جمع می شود. باور بفرمایید حیف وقت نخبگان و استادان است که وقتشان بدینگونه هدر رود. من به شخصه وقت افراد برایم بسیار بسیار مهم است و هرگاه پستی داشته ام سعی کردم کمتر با برگزاری جلسه مزاحم دیگران بشوم. البته این منکر استفاده از خرد جمعی نیست و در خیلی جاها م کرده و می کنم اما زیاده روی نکرده ام. برخی برای اندازه گیری عملکرد یک شخص، میزان تشکیل جلسات و حضور در جلسات را می بینند بدون آنکه بازدهی را چک نمایند! به گمانم باید به جای حرف و سخن که بسیار در برخی موارد گفته و شنیده شده، استین را بالا زده و عمل کرد. گمان کنم من یک نمره منفی (بزرگ) را از برخی بخاطر این رفتارم گرفته ام! بگذریم سخن بسیار است و حوصله کم! خدا عاقبتمان را ختم بخیر کند. بزارید با بیت زیبای زیر به پایان برم:
به جان زنده دلان سعدیا که ملک وجود نیرزد آنکه وجودی زخود بیازاری
جلسه ,نمی ,کنم ,داشته ,ام ,بوده ,بوده اند ,حوزه پژوهشی ,شدم و ,و اما ,به خاطر
درباره این سایت